آیا دسترسی به اینترنت و حق آزادی بیان در آن یکی از حقوق بشری است؟ در روز پنجشنبه ۵ جولای سازمان ملل متحد به اتفاق کل آرا از این نظریه حمایت کرد و آن را در یک قطعنامه تصویب کرد.این قطعنامه می‌گوید که همه‌ی مردم جهان باید اجازه‌ی این را داشته باشند تا در اینترنت به هم وصل شوند و عقیده‌های خود را آزادانه بیان کنند. تمامی ۴۷ کشور عضو کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل، از جمله کشور‌های چین و کوبا که اینترنت را به شدت سانسور می‌کنند، این قطعنامه را امضا کردند.
چین حمایت خود از این قطعنامه را مبنی بر یک شرط دانست که «جریان آزاد اطلاعات در اینترنت و جریان امن اطلاعات در اینترنت با هم وابستگی متقابلی دارند». نماینده چین در سازمان ملل گفت که کشورش هیچ تصمیمی برای پایین آوردن «دیوار بزرگ فایروال چین» ندارد.
مفهوم دسترسی به اینترنت به عنوان یک حق بشری برای اولین بار توسط اتحادیه بین المللی مخابرات (آی‌تی‌یو) در سال ۲۰۰۳ تایید شد. اخیرا انتقاد‌های زیادی از آی‌تی‌یو شده است. بعضی از شایعات ذکر کردند که کشور‌های عضو آی‌تی‌یو قرار است که به سازمان ملل حق کنترل بیشتری بر روی اینترنت بدهند. آی‌تی‌یو بسیاری ار این ادعاها را رد کرده است.
کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل بدنه‌ای است که بر پیشرفت و یا نقض حقوق بشر در تمام کشور‌های عضو خود نظارت می‌کند. پیش از این، این کمیسیون حق آزادی بیان را «یکی از پایه‌های اساسی یک جامعه دموکرات» اعلام کرد و نقش اینترنت در «ارتقا‌ء و حفاظت از حق آزادی بیان و عقیده» را به رسمیت شناخت.
