در این مغلطه فرد، ادعایی کلی دربارهٔ یک گروه بیان می‌کند و وقتی مثالی نقض از میان همان گروه به او داده می‌شود به‌جای پس گرفتن ادعای کلی خود، با تغییر یک واژه گروه کلی را به گروهی مبهم می‌کاهد.
از ویژگی‌های اصلی این مغلطه استفاده از واژه‌های نظیر حقیقی، اصل، واقعی برای کاستن از اعضای گروه کلی است. در این استدلال فرد به‌دنبال چیز واقعی و اصیل است و وقتی با مثال نقض رو برو شد ادعا می‌کند آن فرد یا موضوع اصیل و واقعی نیست.
این مغلطه اولین بار توسط فیلسوف انگلیسی آنتونی فلو در سال ۱۹۷۵ مطرح شد.
فرد اول: اسکاتلندی‌ها جنایت نمی‌کند
فرد دوم: من یک اسکاتلندی می‌شناسم که جنایت کرده است
فرد اول: اسکاتلندی واقعی جنایت نمی‌کند
رهبر ایران گفتند در اعتراض بازار عده ای بنام بازاری به خیابان‌ها آمدند ولی بازاریان اصلی سریع اطلاعیه دادند و آن را محکوم کردند. از سوی دیگر عسکراولادی رسما گفت که باید به اعتراض بازاریان رسیدگی کرد و اعتراض کنندگان را بازاری‌هایی خواند که کسب و کارشان به خاطر سیاست‌های دولت از رونق افتاده است.
بنابراین رهبر ایران بازاری واقعی را کسی می‌داند اعتراض نمی‌کند.
این همان سفسطه اسکاتلندی واقعی آن هم از نوع بسیار کلاسیک آن است!
