دیوید لاتیمر در سال 1960 گیاه کوچکی را داخل یک بطری کاشت. وی تا سال 1972 آن را آبیاری کرد اما پس گذاشتن یک چوب پنبه به روی دهانه بطری آز آن پس دیگر به گیاه آب نداد.
این گیاه گونه 'ترادسکانسیا' برای مدت بیش از 40 سال ارتباطش با جهان خارج قطع شد اما کماکان زنده مانده است. دیوید لاتیمر تنها مراقبتی که از این گیاه می کرد چرخاندن بطری بود تا جهت تابش نور به گیاه را تغییر دهد. چگونه این موجود زنده بدون آب و مواد مغذی خارجی توانسته این مدت طولانی را زنده بماند؟
گیاه در واقع موفق شده به تنهایی اکوسیستم خود و شرایط لازم برای بقایش را دوباره احیا کند. در واقع، تنها نیاز حیاتی گیاه از طریق نور خورشید بود که از ورای شیشه بطری به آن می تابید. بنابراین پدیده فتوسنتز توانست روند عادی خود را ادامه دهد. محیط بسته درون بطری یک اکوسیستم کاملا مستقل را ایجاد کرد که در آن فتوسنتز مواد حیاتی را بازیافت می کند. چرخه آب نیز یک فرآیند مستقل است. آب داخل بطری توسط ریشه‌های گیاه جذب شده و هنگام تعریق دوباره در فضا آزاد می‌شود. این آب در ته بطری جمع شده و این چرخه از سرگرفته می شود.
فتوسنتز اکسیژن تولید کرده و هوای داخل بطری را مرطوب می‌کند. رطوبت در درون بطری افزایش یافته و به صورت قطرات آب به ته بطری جاری می‌شود. برگ‌های مرده افتاده و در ته بطری می پوسند و دی اکسید کربن مورد نیاز برای فتوسنتز را آزاد کرده و مواد مغذی را که توسط ریشه‌ها جذب می‌شوند، تامین می‌کنند. به این ترتیب همه می‌توانند با انتخاب گیاهی مناسب صاحب یک باغچه کوچک درون یک بطری شوند. برخی از گونه‌های گیاهی از جمله 'فوژر'های خانواده «آدیانتوم» یا «ترادسکانسیاها»ی خانواده «کاملیناسیائه» برای این کار بسیار مناسب هستند.
