بعدازظهر روزی زیبا از پاییزی که کلیشه غم انگیز بودن را برنمی‌تابد، یکی از سالن‌های دانشکده حقوق دانشگاه اسلو مملو از جمیعتی بود که در روز بین‌المللی مخالفت با مجازات اعدام ١٠ اکتبر به دعوت سازمان حقوق بشر ایران و سازمان عفو بین الملل لبیک گفته بودند. لبیکی که نه در کمین جان انسان‌ها بهر جنگ‌طلبی و آتش افروزی هاست بلکه در آشنا نمودن و آگاهی دادن به انسان‌ها در مورد مجازات نکوهیده اعدام بود.
جلسه نه با قران، بلکه با نمایش فیلم مستندی با نام «قلبم را دفن نکن» در مورد اعدام کودکان و نوجوانان در ایران به کارگردانی صبا واصفی آغاز شد که این مستند کوتاه چشمانی را گریان و ضمیرهایی را در اندیشه ژرف فروبرد.
سخنرانان این جلسه دکتر محمود امیری مقدم استاد دانشگاه پزشکی اسلو و لیدر سازمان حقوق بشر ایران در اسلو و همچنین آقای یون پدراگنس دبیر کل سازمان عفو بین الملل در نروژ بودند.
آقای اگنس در گزارشی از تلاش‌های بی‌وقفه این سازمان در مبارزه با اعدام سخن راند. شگفت انگیز است که فقط ١٦ کشور جهان تا سال ١٩٧٧ مجازات اعدام را ملغی کرده بودند که این تعداد به ١٤٠ کشور ٢٠١٣ رسیده است. ٢١ کشور در سال ٢٠١٢ مبادرت به گرفتن جان شهروندان خود بنابر قوانین ساری خود کرده‌اند، که در این میان نام کشور ما، عیان‌تر از بقیه کشورهای اعدام بود( با توجه به آماری وحشتناک و شوکه کننده).
در ادامه آقای دکتر امیری مقدم، اطلاعتی دقیق در مورد اعدام‌ها و سیر فزاینده و رو به رشد آن پس از به قدرت رسیدن آقای روحانی ارایه نمود. ایشان معتقد بودند که کشورهای تجویز کننده مجازات اعدام با کارشکنی و سنگ‌اندازی به دنبال برهان‌تراشی و دلیل‌‌سازی برای گسترش و تسری اعدام به عنوان راه حلی موفقیت‌آمیز در جلوگیری و پیش‌گیری از خشونت و جرم هستند.
در پرسشی در پایان جلسه، از آقای دکتر مقدم در مورد وجاهت پرسش از رییس جمهور منتخب در مورد اعدام‌ها و روند رو به رشد آن سوالی شد.
این فعال حقوق بشر بر این باور بود که آقای روحانی کلیت نظام اسلامی ایران را در داخل و خارج نمایندگی می‌کنند، بنابراین علیرغم نداشتن اختیارات عفو مجرمان و ورود به پرونده‌های قضایی خطاب قرار دادن آقای روحانی از سوی منابع داخلی و خارجی با توجه به شعار «حق حیات» جاری شده از زبان ایشان در صحن عمومی سازمان ملل متحد، روندی نادرست نمی‌باشد.
